Nehalennia
Het is zo lang geleden dat ik hier vanaf de duinen
keek naar de golven met hagelwitte kruinen.
Te lang geleden nam het tij mij met zich mee
en voelde ik het stromen van de zee.
In m'n jongensjaren was het veel warmer dan nu
tenminste, dat voelt zo in een déjà-vu.
Laat op de avond gleed de zon achter de kim
en heel lang daarna verdween de dag met tegenzin.
Op deze winteravond is het zo heel anders want
de zon daalt zo vroeg al achter op het strand.
Al snel verschijnen sterren: ik zie de drie van Orion
en het lijkt of de hemel echt niet zwarter kon.
Dan ontwaar ik in het duister het beeld van Nehalennia,
godin van de voorspoed uit een oud Utopia
een hond zit aan haar voeten en kijkt met haar mee
zoals ze ook in 't verleden deed, uit over zee.
Ik kruip tegen haar aan, zoek beschutting voor de wind.
ze voelt zo vertrouwd, alsof iets ons samen bindt.
Herinneringen komen boven, onverwacht en ongekend,
roerloos zit ik naast haar en geniet van dit moment.
Plotseling staat ze op en vraagt me: 'Ga je mee,
mee naar mijn tempel op de bodem van de zee?'
Ze loopt langzaam het duin af naar het donker strand
en wenkt me, zonder om te kijken, vanaf de waterkant.
Haar gewaad raakt het water, ze wenkt een laatste keer
haar gedaante wordt steeds vager, straks zie ik haar niet meer.
Ik wil wel met haar mee gaan naar haar stilte en de rust
maar ik kan geen afscheid nemen van dit plekje aan de kust.
Door de koude westenwind gaat er een rilling door me heen
schrik op uit mijn gedachten en ben niet meer alleen.
Ik kijk naar de sterrenhemel en voor ik verder ga
nog even achterom naar Nehalennia.
tekst en muziek: Peter van der Steen